Rozdzial 4

Ani Severus, ani Hermiona nie pojawili się na żadnym z posiłków. Minerwa zaczynała się martwić o te dwójkę. Zdecydowała się na krótkie odwiedzenie swoich podwładnych. W pierwszej kolejności zajrzała do Mistrzyni Zaklęć. Młoda kobieta siedziała w fotelu. Wokół niej panował bałagan o jaki Dyrektorka nigdy nie posądziłaby swoją byłą podopieczną. Na stoliku leżała pusta butelka po Ognistej, a dziewczyna bełkotała coś pod nosem.

– Hermiono?

Zamglone oczy nauczycielki spojrzały na nią ironicznie. Minerwa doszła do wniosku, że w takim stanie się z nią nie dogada. Z kieszeni szaty wyciągnęła eliksir trzeźwiejący, który zawsze nosiła ze sobą „na wszelki wypadek”. Podeszła do Hermiony i wlała pół buteleczki do jej ust. Granger zakrztusiła się, ale po kilku chwilach wyglądała normalnie.

– Minerwo, jak mnie głowa boli – jęknęła. McGonagall westchnęła i podała jej fiolkę z eliksirem na kaca.

– Dziękuję i przepraszam, że musiałaś oglądać mnie w takim stanie. Ja... raczej stronię od alkoholu, ale dziś po prostu... Za dużo sie wydarzyło. Moje życie w ciągu kilku godzin diametralnie się zmienia. Ron mnie przeprasza, a Snape łamie zasady tymczasowego rozejmu.

– Nie musisz się tłumaczyć, Hermiono. To zrozumiałe, że każdy ma swój gorszy dzień.

Granger zaśmiała się zimno.

– Szkoda tylko, że ja mam takie chwile codziennie – stwierdziła sucho. – Wybacz Minerwo, ale chciałabym pobyć sama.

Dyrektorka skinęła głową i opuściła kwatery panny Granger, by skierować się do lochów. Weszła bez pukania, jak to miała w zwyczaju, bo Snape nigdy jej nie otwierał, gdy siliła się na grzeczności. Mistrz Eliksirów pół leżał pół siedział na perskim dywanie. W rece trzymal czwartą butelkę Ognistej, do połowy opróżnioną. Minerwa westchnęła. Jeśli podałaby mu eliksir trzeźwiejący, nie uzyskałaby odpowiedzi na nurtujące ją pytania. Zdecydowała się na pozostawienie go w takim stanie, w jakim się aktualnie znajdował. Bedzie bardziej chętny do zwierzeń. Podeszła bliżej i wyciągnęła alkohol z jego dłoni.

– Co jest, kurwa? – warknął.

To był spory mankament pijanego Severusa. Co drugie słowo to było przekleństwo.

– Dlaczego tyle wypiłeś?

– Bo mogę. Nie jesteś moją matką, Minerwo. Idź sobie.

– Severusie…

Czknął głośno i oparł się o kanapę. Przymknął na moment oczy, by po chwili kontynuować.

– Jestem idiotą.

Kobieta zbyt często słyszała te słowa padające z jego ust. Często rozmawiali, a on wciąż się obwiniał i używał względem siebie najgorszych określeń od których uszy bolały. Śmierciożercą zostaje się do końca życia. Mroczny znak nie zniknął, stał się jego zmorą, jednym, ogromnym wyrzutem sumienia. Już do końca życia będzie symbolem niewinnej ofiary.

Nie powiedział już ani słowa, za to Minerwa usłyszała donośne chrapnięcie. Wyciągnęła różdżkę i przeniosła jego ciało na kanapę. Transmutowała jego ubrania w coś wygodniejszego, a lnianą chusteczkę zamieniła w ciepły koc, którym okryła Severusa. Ledwo opuściła jego komnaty, gdy zderzyła się z panną Granger.

– Hermiona?

– Gdzie Snape?

– Śpi.

– To świetnie.

Otworzyła drzwi do gabinetu i ruszyła w stronę magazynku. Zaciekawiona Minerwa obserwowała młodą kobietę z uwagą i lekkim zdziwieniem. Tymczasem Mistrzyni Zaklęć zabrała eliksiry potrzebne przy leczeniu skonfurgulusa i w pośpiechu wybiegła.

Minerwa uświadomiła sobie, że zabrała lekarstwa dla George’a. Była troskliwą, opiekuńczą młodą kobietą, w dodatku Gryfonką z krwi i kości, która dbała i pielęgnowała swoich najbliższych. A wszyscy Weasleyowie zaliczali się do tej grupy.

Hermiona obawiała się, że za późno poda kolejną dozę eliksirów. Na szczęście zdążyła niemal w ostatniej chwili. Odetchnęła z ulgą i opadła na fotel w salonie Rona. Były chłopak usiadł naprzeciw niej i podał jej kubek herbaty, takiej, jaką uwielbiała. Uśmiechnęła się z wdzięcznością.

– Dziękuję, że nam pomagasz. Doceniam to – zaczął mężczyzna. – Jestem szczęśliwy, że odzyskałem twoją przyjaźń. A teraz mamy chwilę czasu. Opowiedz, co u ciebie.

– Po tym, jak skończyłam siódmy rok wyjechałam do Stanów i tam spędziłam sześć lat, studiując i odbywając praktyki. Potem otrzymałam tytuł Mistrzyni Zaklęć. Od Minerwy dowiedziałam się, że profesor Flitwick odszedł na emeryturę i teraz poszukuje nowego nauczyciela. Pomyślałam sobie, że warto spróbować. Okazało się, że byłam najbardziej kompetentnym kandydatem, ale obawiam się reakcji uczniów. Ostatnia klasa będzie bardzo niezadowolona – odparła z westchnieniem.

Bała się nowego roku szkolnego. Obawiała się, że nie da sobie rady, że to wszystko wykończy ją psychicznie. Ale przecież była silna. Nigdy nie pokazała żadnej swojej słabości. Nauczyła się skrupulatnie ukrywać emocje, co było ogromnym wyzwaniem dla temperamentnej Gryfonki.

– Cieszę się, że wróciłaś. Hogwart kryje wiele wspaniałych wspomnień związanych z naszym dzieciństwem i dorastaniem. Lubię tam wracać w każdej wolnej chwili. Nic się nie zmieniło. Wojna i zniszczenia jakie ze sobą przyniosła, nie potrafiła zniszczyć tego wszystkiego.

– Wiesz, że Neville i Hanna planują wziąć ślub w Boże Narodzenie? – zapytała lekko podekscytowana.

– Tak. Odwiedzili mnie kilka dni temu i zaprosili. Tylko nie mam żadnej partnerki – rzekł, drapiąc się po karku. – Hermiono… Ja wiem, że może nie powinienem pytać, ale… Nie poszłabyś ze mną jako osoba towarzysząca? Naprawdę nie mam nikogo bliskiego.

– Cóż… – Nie spodziewała się tego. Zdecydowanie. – Ja… Ron, muszę się zastanowić.

– Tak, jasne. Jak będziesz wiedzieć, daj mi znać.

– Oczywiście. Lepiej już pójdę…

Uścisnęli sobie dłonie na pożegnanie. Granger wstąpiła w płomienie i rzuciwszy proszek Fiuu, zawołała: Hogwart, komnaty Mistrzyni Zaklęć. Wychodząc z kominka, potknęła się o wystający kamień i wylądowała przed… czyimiś nogami. Krzyknęła przestraszona i zaskoczona. Szybko się podniosła i otrzepała szatę z popiołu. Spojrzała na mężczyznę zajmującego fotel i sączącego alkohol. Skrzywiła się.

– Czego chcesz? – zapytała nieprzyjemnie.

– Ukradłaś eliksiry z mojego magazynku. Nie zapytałaś o zgodę.

– Jak niby miałam cie zapytać, ty stary durniu?! Byłeś zalany w trupa!

Uśmiechnął się kpiąco.

– Mimo wszystko, jesteś złodziejką, Granger – mruknął jedwabiście. – Powinnaś zostać… ukarana.

– Dasz mi szlaban, Snape? A może odbierzesz mi punkty? Wybacz, sielanka skończyła się siedem lat temu. Najwyraźniej jesteś wciąż do tyłu, więc pragnę ci przypomnieć, że ja już nie jestem uczennicą, ale NAUCZYCIELEM. Dotarło?! Jeśli tak, to WYNOŚ SIĘ I NIGDY NIE WRACAJ! To, że ciebie obchodzi tylko czubek własnego nosa, nie znaczy, iż inni nie martwią się o swoich przyjaciół. I ja, w przeciwieństwie do ciebie, posiadam PRZYJACIÓŁ!

Wstał gwałtownie, omal nie zwalając jej z nóg. Stali zdecydowanie za blisko siebie. Mistrz Eliksirów pochylił się nad kobietą i wysyczał jadowicie:

– Gdybym miał okazję, z całą pewnością obrzuciłbym cię stadem pająków. A teraz lepiej sobie uważaj, bo każdego ranka możesz obudzić się z bardzo przyjemną niespodzianką w łóżku.

Wyszedł, trzaskając drzwiami. Hermiona opadła na fotel, który jeszcze przed chwilą zajmował Snape. Wokół niego unosił się zapach mężczyzny. Pociągnęła nosem, czując whisky, piżmo i eliksiry. Cichutko westchnęła. Chcąc nie chcąc, musiała przyznać, że pachniał bardzo przyjemnie. 

*

Wiem, nawaliłam i to solidnie ;-; Ale miałam ostatnio sporo problemów i nie potrafiłam się pozbierać. Mam nadzieję, że mi to wybaczycie.

I ogromnie dziękuję za ponad 6 tys. wyświetleń oraz 90 komentarzy <3 Jesteście wspaniali i aż chce się wracać :3