Rozdzial 6

Kobieta obudziła się z przeświadczeniem, że stało się coś złego. I miała rację. Śniadanie w Wielkiej Sali właśnie dobiegało końca, a za dziesięć minut zaczynała lekcje. Mruknęła pod nosem przekleństwo i pobiegła do łazienki. W szybkim tempie wykonała poranną toaletę i zaczęła się ubierać. W międzyczasie wezwała Szpilkę i poprosiła o filiżankę czarnej kawy z kostką cukru trzcinowego. W pośpiechu zgarnęła materiały potrzebne do zajęć i po napiciu się odrobiny kofeiny, wybiegła ze swoich komnat, spiesząc się do sali. Miała lekcje z czwartym rocznikiem, ale mimo to stres wydawał się nie do zniesienia.

Zatrzymała się przed drzwiami, poprawiając przekrzywioną tiarę, spod której wystawały sterczące loki. Nabrała głęboko powietrza, wyprostowała sylwetkę i pewnym krokiem weszła do środka. Uczniowie niewiele zrobili sobie z jej niemal niezauważalnej obecności, prowadząc głośne rozmowy.

– Dzień dobry! – powiedziała głośno. Dalej nic.

Podeszła do biurka, odłożyła swoje rzeczy i spojrzała na rozgadaną młodzież. Sama kiedyś taka była, jednak nigdy nie przeszkadzała i nie ignorowała profesorów. To było karygodne.

– Cisza! – wrzasnęła. Wszyscy nagle ucichli i spojrzeli na nią z przestrachem. Niekoniecznie chodziło jej o taką reakcję, ale efekt był ten sam.

– Skoro już zdecydowaliście się zauważyć, że nauczyciel jest w klasie, przejdźmy do omówienia systemu oceniania i tematów, jakie czekają was w czwartej klasie – powiedziała chłodnym głosem. Cieszyła się, że na chwilę obecną przypadli jej Krukoni i Puchoni, bo nie zniosłaby lekcji ze Ślizgonami w połączeniu z Gryfonami. Mieszanka wybuchowa, nie do przeżycia na samym początku kariery.

Z każdym kolejnym słowem stresowała się coraz mniej. Pod koniec lekcji czuła się już całkiem swobodnie i wiedziała, że to jest to, co chciałaby robić. Dzielić się swoją wiedzą, uczyć nowe pokolenia. Tu było jej miejsce.

– Na następną lekcję przygotujcie esej na dwie stopy pergaminu o zaklęciu Salvio Hexia. Oczekuję od was wyczerpującego wypracowania. Na dziś to wszystko, możecie iść na następną lekcję.

Usiadła za biurkiem i odetchnęła głęboko. Na jej ustach pojawił się lekki uśmiech, który zgasł wraz z wejściem kolejnej klasy. Siódma klasa, Slytherin i Gryffindor, czyli najgorsze, co mogło ją spotkać dzisiejszego dnia.

Opadła na swoje miejsce w Wielkiej Sali. Była diabelnie głodna. Nałożyła trochę pieczonych ziemniaków i kawałek pieczeni z indyka.

– Jak sobie poradziłaś, Hermiono? – zapytała Minerwa.

– Całkiem dobrze. Zawsze mogło być gorzej. Jestem zadowolona z przebiegu dzisiejszego dnia.

– Nie mam pojęcia, co zrobiłaś, ale pan Smith z Hufflepuffu omal się nie popłakał po twojej lekcji.

– Ach… No cóż, rozumiem, że zarówno ja jestem nowym nauczycielem, jak i on nowym uczniem, ale nie życzę sobie rozmów na moich lekcjach. Odjęłam mu tylko dziesięć punkt.

Usłyszała prychnięcie dobiegające z lewej strony. Spojrzała na Severusa Snape’a, unosząc brew.

– Nie przypuszczałem, że dożyję chwili, w której panna Granger odbierze punkty za gadulstwo – przyznał, posyłając jej złośliwy uśmiech.

– Co w tym takiego zaskakującego? Jestem nauczycielem i należy mi się szacunek, a pan Smith wyraźnie mnie ignorował.

– Przypomnij sobie, Granger czasy, kiedy ty chodziłaś do szkoły i jak zachowywałaś się na lekcjach. Wcale nie byłaś lepsza od pana Smitha. Pokusiłbym  się nawet o stwierdzenie, że o wiele gorsza. W dodatku trzymałaś się z Potterem i Weasleyem… – wypluł jadowicie. – To oczywiste, że nie mogło z tego nic dobrego wyniknąć.

Zacisnęła zęby. Nie będzie kontynuować tej dziecinady. Snape był bardziej infantylny, niż sobie to kiedykolwiek wyobrażała.

– Severusie, dajże spokój Hermionie. Zapominasz, że nie jest już twoją uczennicą, a koleżanką.

Skrzywił się paskudnie, a młoda nauczycielka spojrzała na niego gniewnie.

– To na mnie nie działa, Granger.

– Świetnie, Snape.

Dokończyła kolację i wstała, z godnością opuszczając Wielką Salę. Czuła na sobie jego wzrok i miała ogromną ochotę wrócić i zdzielić go w ten pusty łeb.

Severus Snape przyciągnął uwagę niemal każdej osoby znajdującej się w Sali. Miał ten sławny, przerażający wyraz twarzy i sadystyczny uśmieszek, który uczniom kojarzył się tylko z jednym – ktoś znalazł się w poważnych tarapatach. Nagle wszyscy przypomnieli sobie, że mają jakąś sprawę do załatwienia. Wielka Sala jeszcze nigdy nie opustoszała w tak szybkim tempie, jak tego wieczora.

Mężczyzna planował kolejną zemstę, by odegrać się na Wiem-To-Wszystko. I właśnie pewien, niecny pomysł powoli klarował się w jego głowie. Tak, to było to.

Hermiona obudziła się chwilę przed budzikiem. Powoli wstała, przeciągając się i ziewając szeroko. Czekał ją kolejny, wspaniały dzień pracy. Postanowiła nieco poleniuchować przed rozpoczęciem lekcji i wziąć relaksacyjną kąpiel.

Przymknęła oczy, wzdychając z przyjemności. Tak, to było to, czego potrzebowała dla rozluźnienia spiętych mięśni.

Mistrz Eliksirów, siedząc przy stole w Wielkiej Sali, obserwował uważnie pomieszczenie. Zastanawiało go, gdzie też podziała się Granger, bo nie pojawiła się na śniadaniu, które właśnie dobiegało końca. Wyszedł pospiesznie z Sali, kierując swoje kroki w stronę klasy Zaklęć. Zaglądnął do środka. Pusto. Powoli i ostrożnie wszedł do środka, rozglądając się dokoła. W końcu nie chciał, by ktokolwiek go przyłapał na gorącym uczynku.

Podszedł bliżej obszernego biurka, rzucając na krzesło zaklęcie, które zostało wynalezione przez – o zgrozo! – Freda i Georga Weasleyów. Uśmiechnął się szatańsko, widząc przed oczami minę Granger, kiedy tylko zdecyduje się usiąść. Ruszył w stronę kominka. Wziął garść proszku Fiuu i rzucił go w ogień, znikając w płomieniach.

– Gabinet Mistrza Eliksirów.

Młoda nauczycielka spostrzegła, że spóźniła się na śniadanie. Wezwała więc Szpilkę i poprosiła ją o cokolwiek do jedzenia. Do tego mocną, czarną kawę, żeby się solidnie rozbudzić po słodkim rozleniwieniu. W pośpiechu zjadła kanapki, popijając je aromantycznym napojem, po czym zebrała wszystkie materiały i opuściła swoje komnaty. Pod klasą czekali już uczniowie. Wpuściła ich do środka, samej ruszając w stronę biurka. Rozłożyła na nim swoje rzeczy i odwróciła się w stronę klasy siódmej. Gryfoni i Ślizgoni. Westchnęła…

– Dzień dobry, klaso… – zaczęła.

Starała się prowadzić lekcję jak Flitwick, dosadnie wszystko tłumacząc i trzymając nerwy na wodzy, co było nie lada wyczynem. Momentami przerażał ją poziom ich wiedzy. Była zdecydowanie niewystarczająca.

– Nauczymy się dziś nowego zaklęcia, mianowicie Vel Sanum. Czy ktoś może mi powiedzieć co to jest?

Rękę podniosła Emily Salvadore, jedna z najlepszych uczennic. Hermionie przypomniały się czasy, kiedy to ona sama siedziała w ławce, energicznie machając ręką. Uśmiechnęła się delikatnie.

– Panno Salvadore…

– Zaklęcie to ma swoje zastosowanie w magomedycynie, ale niewątpliwie przydaje się także w życiu codziennym. Zapobiega ono chorobom, typu grypa, czy smocza ospa. Oczywiście zakładając, że objawy zostaną wcześniej zauważone.

– Bardzo dobrze. Pięć punktów dla Gryffindoru. Teraz przećwiczymy ruch nadgarstka. Zatoczcie trzy powolne okręgi i poderwijcie do góry.

Zaprezentowała klasie, jak to ma wyglądać, po czym kazała im zająć się ćwiczeniem.

– Jeśli się tego nauczycie, przejdziemy do praktyki.

Odwróciła się tyłem do klasy, ruszając w stronę krzesła, na które usiadła. I wszystko byłoby w porządku, gdyby nie donośny odgłos i zapach, jaki się wydobył.

Uczniowie spojrzeli na nią zdziwieni, po czym wybuchli donośnym śmiechem. Hermiona zaczerwieniła się zarówno ze wstydu jak i złości.

– Miało nie być publicznego upokorzenia, tak? A teraz od tak nie dotrzymuje sobie naszej umowy! Już ja mu pokażę! Oj, gorzko tego pożałuje – mruczała wściekła pod nosem.

Spojrzała na siódmą klasą i zgromiła ją wzrokiem.

– Cisza! – ryknęła. – Jeśli ktokolwiek jeszcze zaśmieje się z tego incydentu lub wspomni o nim komukolwiek, wasze domy stracą po sto punktów!

Efekt był natychmiastowy. Granger jednym płynnym ruchem różdżki pozbyła się nieprzyjemnego zapachu.

– Wracać do pracy!

Hermiona nie pojawiła się na obiedzie, co zmartwiło Minerwę i zaskoczyło Mistrza Eliksirów, który liczył na konfrontację z młodą kobietą. Zwłaszcza po tym, co stało się na jej lekcji. Cała siódma klasa mówiła tylko o jednym. Uśmiechnął się perfidnie. Lubił takie zagrania.

– Severusie, nie widziałeś Hermiony? – zapytała Dyrektorka.

– Niestety Minerwo. Nie spotkała mnie ta wątpliwa przyjemność.

– Daruj sobie, Sev. To wcale nie jest śmieszne.

– Nie. Mów. Do. Mnie. Sev! – warknął.

– To nie zachowuj się jak dziecko.

– Wolę zachowywać się jak dziecko niż staruszka z demencją, artretyzmem, reumatyzmem czy jakimś innym cholerstwem, przypisanym do twojego wieku.

McGonagall zacisnęła wargi w cienką linię i odwróciła się od swojego kolegi.

– Masz iść sprawdzić co z Hermioną – syknęła Minerwa.

– No ty sobie chyba jaja robisz! – krzyknął, nie zwracając uwagi na uczniów, którzy spoglądali w ich stronę z niepokojem. – Nie idę do Granger.

– Pójdziesz, Severusie. To nie jest przyjacielska prośba. To polecenie służbowe.

Snape, wraz z całym swoim przerażającym majestatem, przemierzał korytarze Hogwartu. Był wściekły i wszyscy o tym doskonale wiedzieli, toteż schodzili na bok, by tylko nie wejść mu w drogę. Mogłoby się to źle skończyć.

W końcu dotarł do komnat Mistrzyni Zaklęć. Uderzył pięścią w drzwi. Zbliżała się kolacja, był kurewsko głodny i zamiast iść sobie pojeść, został zmuszony do pójścia po Granger.

W końcu pojawiła się przed nim twarz młodej kobiety, ściągnięta w wyrazie furii. Takiej wkurzonej jeszcze jej nie widział.

– Czego chcesz, Snape?

– Nasza kochana, troskliwa Minerwa przysłała mnie, żebym sprawdził, czy wszystko z tobą w porządku – wypluł, krzywiąc się paskudnie.

– Wszystko w porządku. A teraz wynoś się.

Chciała zatrzasnąć drzwi, ale był szybszy.

– Spierdalaj, zanim użyję jakiegoś naprawdę paskudnego zaklęcia. A wierz mi, znam ich na pęczki – wysyczała ostrzegawczo.

Mężczyzna rozsiadł się w fotelu, przywołując butelkę ognistej z barku. Widząc złość Granger, poprawił mu się humor.

Nagle poczuł, jak oblewa go strumień lodowatej wody. Podniósł się gwałtownie i odwrócił w jej stronę.

– Co ty wyprawiasz?!

– Mieliśmy umowę, Snape. Po raz kolejny łamiesz zasady. Gdybym tylko chciała, zrobiłabym ci piekło z życia. Ale nie będę zniżać się do poziomu takiej szumowiny.

Jednym, szybkim zaklęciem wyrzuciła go za drzwi. Patrzył oszołomiony w stronę Granger, która zniknęła w swoich komnatach. Granger… ta Granger… ona zwyczajnie zrobiła z niego idiotę! 

*

Na gacie Salazara! Nie wierzę własnym oczom! Dobiliśmy do 10k. wyświetleń *.* Rany... Mam jeszcze większą mobilizację :D